“Innnalillahi wa inalillahi.....”
“Saha nu maot, Mang?”
“Hih, Alo mah bangun anu kakara baé ngobrol jeung Mamang.”
“Ari kitu, kumaha, Mang?”
“Ieu mah Innalillahi tanda kamusibahan, Lo.”
“Oh, saha nu kamusibahan, Mang?”
“Dulur-dulur urang nu keur ngalaksanakan ibadah haji kapan, Lo.
“Aéh enya, nya. Ngiring béla sungkawa nya, Mang, ka sadaya kulawargi nu kamusibatan.”
“Yaktos.”
“Padahal teu disangka ti saméméhna bakal aya angin puyuh jeung hujan, Mang. Pan di Mekah mah cenah jarah aya hujan.”
“Enya, Lo. Éta hal mangrupa tanda kakusaan Alloh sakaligus cocoba keur anu kamusibahan.”
“Padahal crane anu dipaké pikeun ngalegaan pakarangan Kabah téh sakitu tohagana, bisa nepi ka rugrug.”
“Pépéling ti Maha Kawa matak kitu gé meureun, Lo.”
“Pépéling kumaha, Mang?”
“Enya ngélingan manusa, sangkan ulah adiung adiguna. Sakumaha tohagana buatan manusa, ku kakawasaan Alloh mah ngan sakedét nétra bisa ancur burakrakan.”
“Yaktos.”
“Hal sarupa kitu ogé némbongkeun yén mémang ibadah haji téh beurat.”
“Har?”
“Pan beurat ogé ibadah haji mah, Lo.”
“Jaba jauh jaba ka sagara keusik nyah, Mang?”
“Lain masalah jauh jeung sagara keusikna, Lo.”
“Ari kitu?”
“Ibadah haji téh kapan répléksi perjuangan Nabi Ibrahim dina ngajalankeun paréntah Alloh. Kapan sakitu beuratna perjuangan Nabi Ibrahim téh. Réa pisan cocoba jeung dodoja anu kudu disanghareupan. Nabi Ibrahim mah kapan éstuning téga lara téga pati dina ngajalankeun paréntah ti Alloh SWT téh.”
“Ambuing.”
“Hartina dina ngajalankeun ibadah haji urang ogé kudu hampelas raraga jati, ihlas raga eujeung pati. Seja ngajalan paréntah Nu Maha Kawasa sok sanajan kudu nandonkeun nyawa.”
“Gusti.”
“Malah mah kapan dodoja jeung cocoba téh aya kalana kaalaman saméméh nepi ka Arab, atawa keur di lembur kénéh.”
“Bener, Mang. Réa kasus anu tumiba ka para calon jamaah haji. Ti mimiti nu visana hésé kaluar nepi ka nu katipu ku oknum sarta antukna teu bisa miang jarah ka tanah suci. Duit lapur, indit henteu.”
“Éta ogé mangrupa salasahiji résiko dina ngajalankeun ibadah haji. Jadi, ibadah haji mah mengandung résiko ti mimiti rék miang, di tanah sucina, nepi ka balikna deui ka lembur.”
“Jadi kudu kumaha atuh, Mang?”
“Nya kudu ihlas wé da ngaranna ogé ibadah.”
“Urang ogé kudu ihlas nya, Mang, tacan baé diparengkeun miang ka tanah suci.”
“Lain kudu ihlas, tapu kudu terus ngadu’a.”
***
0 komentar:
Posting Komentar